LIPA W CUKRZE
Gdy niespełna rok temu wydałyśmy wraz z Agata Endo Nowicka - Istota / The Being - erotic graphic novel, poza dużą ilością miłych i wspierających opinii, pojawiły się również głosy krytyczne, w tym dwa bardzo ciekawe. Mianowicie przez niektórych nasze bohaterki zostały uznane za perwersyjne nimfomanki, bo wszystkie (patrz: 7) miały ochotę na seks (sic!) jak również fantazje przedstawione w komiksie zostały uznane za infantylne.
Wydało mi się to niezwykle interesujące i skłoniło do następującej refleksji: w Polsce nadal mamy ogromny problem z akceptowaniem pożądania kobiecego, jak również borykamy się z akceptowaniem cudzych i własnych fantazji erotycznych.
Pomyślałam wtedy, że świetnie byłoby namówić Polki, by z własnej perspektywy opowiedziały o fantazjach, marzeniach erotycznych i by te opowieści po pierwsze stały się kolejnym głosem oswajania pożądania kobiecego w przestrzeni publicznej, a po drugie formą torowania otwartości w akceptacji cudzych, ale często też i własnych fantazji. Jednocześnie, jak zawsze marzyłam o tym, by te fantazje zostały użyte tak, jak to miało miejsce w "Istocie", w jakiejś wypowiedzi artystycznej, którą można byłoby w sposób intrygujący zaprezentować społeczeństwu. I tak się złożyło, że w grudniu zeszłego roku spotkałyśmy się z Dorota Glac z TERAZ POLIŻ, która po obejrzeniu „Żab” Borczucha oznajmiła mi że chciałaby, by w końcu powstał spektakl, który zająłby się sferą seksualną kobiet, a zwłaszcza matek, które w kulturze nadal są przeźroczyste w kontekście seksu. Stąd zrodził się pomysł na przeprowadzenie anonimowej ankiety w Internecie Fantazje Erotyczne Kobiet i na stworzenie performance „Lipa w cukrze”. Do pomysłu udało nam się przekonać dyrektorkę Karolinę Ochab z Nowy Teatr, jak również zaprosić wspaniałe twórczynie, twórców i badaczki, w tym reżyserkę teatralną Magda Szpecht, Kamila Worobiej - aktorkę TERAZ POLIŻ, aktorkę Nowego Teatru Jaśminę Polak, seksuolożki Alicja Długołęcka, Agata Loewe , scenografkę Anna Met, muzyka Krzysztof Kaliski, video twórcę Natan Berkowicz i fotografkę Alina Gajdamowicz dzięki czemu, śmiem twierdzić, powstał fenomenalny kolektyw, który w tempie ekspresowym zrealizował ważną pracę artystyczno-badawczą. „Lipa w cukrze”, mimo tego, że jako forma eksperymentalna, miała być grana jedynie 3 razy, po premierze została wpisana w repertuar Nowego Teatru, z czego ogromnie się cieszymy i jesteśmy mega dumni!
Przez kilka miesięcy kolekcjonowałyśmy głosy tych, którzy utożsamiają się z kobiecością; pytałyśmy nie tylko o marzenia związane z seksem ale również o znaczenie fizycznej bliskości w życiu człowieka. Te subiektywne opowieści o seksie mają moc uwalniania od stereotypów. Badałyśmy to, co zazwyczaj pozostaje ukryte. Chciałyśmy stworzyć przestrzeń wolności wypowiedzi i wspólnoty między kobietami w różnym wieku, o różnym doświadczeniu, statusie czy wykształceniu. Powtórzyłyśmy gest, którego dokonała Nancy Friday w 1973 roku, pisząc “My Secret Garden”, by nakreślić współczesną mapę pragnień erotycznych i znaleźć pasującego do nich języka teatralnego. Badanie oraz performans powstają w ramach projektu „Matka się kocha” współfinansowanego przez m.st. Warszawa.
Wydało mi się to niezwykle interesujące i skłoniło do następującej refleksji: w Polsce nadal mamy ogromny problem z akceptowaniem pożądania kobiecego, jak również borykamy się z akceptowaniem cudzych i własnych fantazji erotycznych.
Pomyślałam wtedy, że świetnie byłoby namówić Polki, by z własnej perspektywy opowiedziały o fantazjach, marzeniach erotycznych i by te opowieści po pierwsze stały się kolejnym głosem oswajania pożądania kobiecego w przestrzeni publicznej, a po drugie formą torowania otwartości w akceptacji cudzych, ale często też i własnych fantazji. Jednocześnie, jak zawsze marzyłam o tym, by te fantazje zostały użyte tak, jak to miało miejsce w "Istocie", w jakiejś wypowiedzi artystycznej, którą można byłoby w sposób intrygujący zaprezentować społeczeństwu. I tak się złożyło, że w grudniu zeszłego roku spotkałyśmy się z Dorota Glac z TERAZ POLIŻ, która po obejrzeniu „Żab” Borczucha oznajmiła mi że chciałaby, by w końcu powstał spektakl, który zająłby się sferą seksualną kobiet, a zwłaszcza matek, które w kulturze nadal są przeźroczyste w kontekście seksu. Stąd zrodził się pomysł na przeprowadzenie anonimowej ankiety w Internecie Fantazje Erotyczne Kobiet i na stworzenie performance „Lipa w cukrze”. Do pomysłu udało nam się przekonać dyrektorkę Karolinę Ochab z Nowy Teatr, jak również zaprosić wspaniałe twórczynie, twórców i badaczki, w tym reżyserkę teatralną Magda Szpecht, Kamila Worobiej - aktorkę TERAZ POLIŻ, aktorkę Nowego Teatru Jaśminę Polak, seksuolożki Alicja Długołęcka, Agata Loewe , scenografkę Anna Met, muzyka Krzysztof Kaliski, video twórcę Natan Berkowicz i fotografkę Alina Gajdamowicz dzięki czemu, śmiem twierdzić, powstał fenomenalny kolektyw, który w tempie ekspresowym zrealizował ważną pracę artystyczno-badawczą. „Lipa w cukrze”, mimo tego, że jako forma eksperymentalna, miała być grana jedynie 3 razy, po premierze została wpisana w repertuar Nowego Teatru, z czego ogromnie się cieszymy i jesteśmy mega dumni!
Przez kilka miesięcy kolekcjonowałyśmy głosy tych, którzy utożsamiają się z kobiecością; pytałyśmy nie tylko o marzenia związane z seksem ale również o znaczenie fizycznej bliskości w życiu człowieka. Te subiektywne opowieści o seksie mają moc uwalniania od stereotypów. Badałyśmy to, co zazwyczaj pozostaje ukryte. Chciałyśmy stworzyć przestrzeń wolności wypowiedzi i wspólnoty między kobietami w różnym wieku, o różnym doświadczeniu, statusie czy wykształceniu. Powtórzyłyśmy gest, którego dokonała Nancy Friday w 1973 roku, pisząc “My Secret Garden”, by nakreślić współczesną mapę pragnień erotycznych i znaleźć pasującego do nich języka teatralnego. Badanie oraz performans powstają w ramach projektu „Matka się kocha” współfinansowanego przez m.st. Warszawa.
Fantazje są demokratyczne- nie mają wieku, sprawności i granic. Czasami są konfrontacją z samą sobą,kiedy zaskakują i są niemożliwe do zrealizowania- nie muszą, bo są drogowskazem. Są nieskończone w swojej różnorodności. Bywają dosłowne, zbudowane na zasłyszanych historiach i napotkanych obrazach, czasami są intensywnym wspomnieniem lub dokończeniem historii, która pozostała otwarta, ale też bywają całkowicie abstrakcyjne, zawieszone w symbolach, metaforach, mitach- nieuchwytne,nieprzetłumaczalne, wypełnione zmysłowymi obietnicami.
Alicja Długołęcka
Reżyseria: Magda Szpecht
Dramaturgia: Aleksandra Hirszfeld
Obsada: Dorota Glac (TERAZ POLIŻ), Jaśmina Polak, Kamila Worobiej (TERAZ POLIŻ)
Scenografia: Anna Met
Opracowanie muzyczne: Krzysztof Kaliski
Video: Natan Borkowicz
Fotografia: Alina Gajdamowicz
Praca badawcza: Alicja Długołęcka, Aleksandra Hirszfeld, Agata Loewe
Produkcja: TERAZ POLIŻ
Partner: Nowy Teatr: Olga Drygas, Bartek Bartosz
Dofinansowano ze środków m.st. Warszawy
Alicja Długołęcka
Reżyseria: Magda Szpecht
Dramaturgia: Aleksandra Hirszfeld
Obsada: Dorota Glac (TERAZ POLIŻ), Jaśmina Polak, Kamila Worobiej (TERAZ POLIŻ)
Scenografia: Anna Met
Opracowanie muzyczne: Krzysztof Kaliski
Video: Natan Borkowicz
Fotografia: Alina Gajdamowicz
Praca badawcza: Alicja Długołęcka, Aleksandra Hirszfeld, Agata Loewe
Produkcja: TERAZ POLIŻ
Partner: Nowy Teatr: Olga Drygas, Bartek Bartosz
Dofinansowano ze środków m.st. Warszawy
